Η σχολική εμπειρία συνοδεύεται από τυπικές υποχρεώσεις τόσο για τους μαθητές όσο και για τους καθηγητών, όμως τα πράγματα σαφώς δεν μπορούν να συγκριθούν με τους κανονισμούς που ίσχυαν κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Στο αφήγημα “Ένα Κανονιστικό Απολίθωμα” διαβάζουμε μαρτυρίες ατόμων για τα αυστηρά μέτρα διαπαιδαγώγησης που τηρούνταν, ορισμένα εκ των οποίων εφαρμόζονταν και εκτός των σχολικών υποδομών.
Αρχείο Οικ. Παυλίδη
Διαβάζουμε, λοιπόν, στον Κανονισμό των Σχολών της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητος Ρόδου, που εκδόθηκε το 1915:
Ἄρθρ. 94. Πάντες οἱ Καθηγηταί, διδάσκαλοι διδασκάλισσαι και παιδονόμοι ἑξασκοῦσιν αὑτοδικαίως ἐπιτήρησιν τῆς διαγωγῆς τῶν μαθητῶν καὶ ἑκτὸς τῆς Σχολῆς, καταγγέλλοντες τοὺς φωρωμένους (sic) ἑλλειπεῖς εἰς τὰς οἱκείας διευθύνσεις πρὸς ἑπιβολὴν ἁναλόγου ποινῆς.
Προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ομοιότητες με το Βιβλιάριον Συνεργασίας και Γυμνασίου και Οικογενείας που εκδόθηκε κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1974/75, δηλαδή σχεδόν 60 ολόκληρα χρόνια αργότερα:
«Οι μαθηταί δύνανται να μεταβαίνουν εις κινηματογράφους και τα θέατρα α) εφ’ όσον συνοδεύονται υπό των κ.κ. καθηγητών των β) εις τα έργα τα οποία θεωρούνται κατάλληλα, αφού λάβουν προηγουμένως την άδειαν του Σχολείου»
Τις αντιδράσεις επάνω σε αυτόν τον “απολιθωμένο” ομολογουμένως Κανονισμό καθώς και περισσότερες πληροφορίες για τα σχολεία και την εκπαιδευτική διαδικασία εκείνων των δεκαετιών μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
#InCulture #RhodesProject #OralHistory #ITE #Σχολεια