Λίγοι ασκοί ασβέστη, μια μπατανόβουρτσα και ένας τοίχος!
Στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ρόδου όπως και σε πολλά αιγαιοπελαγίτικα νησιά, ο τοίχος είναι συνώνυμος του λευκού χρώματος. Παραδοσιακά το άσπρισμα γίνεται στο πλαίσιο των προετοιμασιών για το Πάσχα. Σαν να προσπαθούν να συμβαδίσουν με το φως της άνοιξης και το πνευματικό φως της Ανάστασης, οι οικισμοί ασπρίζονται σηματοδοτώντας ακόμα μια αναγέννηση.
Το σημαντικότερο ωστόσο σε αυτή τη φωτογραφία είναι ότι η λήψη της έχει γίνει στην πόλη της Ρόδου. Εκεί που η συνέχεια της παράδοσης τείνει να κάμπτεται ενώπιον άλλων αναγκών και προτεραιοτήτων. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η σημασία της.
Η Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το υλικό περιβάλλον. Νοηματοδοτείται και νοηματοδοτεί, τροφοδοτείται και τροφοδοτεί, εν τέλει επιτελείται σε συγκεκριμένο περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως είναι και άυλη. Συνεπώς μεταφέρεται και δημιουργεί νέες επιτελέσεις εκεί που το υλικό και ανθρώπινο περιβάλλον είναι δεκτικό.
Σε μια σύγχρονη συνοικία λοιπόν, ένα περιβόλι και μια μάντρα, μάλλον παράταιρη με το οικιστικό σύνολο, παραμένει ικανοποιητικός καμβάς για την ηλικωμένη κυρία που θα συνεχίσει την παράδοση σε νέο περιβάλλον.