Κάπου, σε κάποιες από τις συζητήσεις που όλοι μας είχαμε κάποια στιγμή με παππούδες, γιαγιάδες, θείους, θα αναφέρθηκαν οι τρόποι που ψυχαγωγούνταν τα παιδιά τότε, στα παλιά τα χρόνια. Το αφήγημα “Παιχνίδια του παλιού καιρού, μέρος Α‘” μας δίνει περισσότερες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Τα παιχνίδια όπως τα ξέρουμε σήμερα, με την πληθώρα των ειδών, των χρωμάτων, των σχεδίων και των κατασκευών, σαφώς δεν υπήρχαν τότε. Τα παιδιά έπρεπε να σκαρφιστούν από μόνα τους πώς θα περάσουν τον ελεύθερο τους χρόνο στη γειτονιά. Έτσι, έπαιρναν διάφορα αντικείμενα που έβρισκαν εύκαιρα, όπως ξύλα, κλαδιά, μεταλλικές ράβδους κλπ και, θέτοντας κάποιους κανόνες, ξεκινούσαν το παιχνίδι. Ένα παράδειγμα είναι το παρακάτω, η “τάλια” (ή ξυλίκι ή μάντες):
Η “τάλια” ήταν το πέταγμα μυτερών ξύλων στον αέρα – όχι ο ασφαλέστερος τρόπος ψυχαγωγίας, αλλά οι προδιαγραφές ασφαλείας τότε ήταν σαφώς διαφορετικές από τις σημερινές.
Τάλια λοιπόν, καζίκοι, αμάδες είναι μερικά από τα παιχνίδια που έπαιζαν πριν δεκαετίες τα παιδιά στα σοκάκια και τις τραχιές αλάνες. Επίσης, ανάλογα με τα διαθέσιμα υλικά, όπως προείπαμε, αλλά και με διαφορετικές εκδοχές ανά τις περιοχές. Αντί για μικρές πέτρες που χρησιμοποιούσαν στο χωριό Βάτι για το παιχνίδι αμάδες, για παράδειγμα, στην Αρχίπολη είχαν μικρά κομμάτια από κεραμίδια ή αλλιώς βαστριά.
Περισσότερα για τα παιχνίδια με έτοιμα αντικείμενα του παλιού (καλού) καιρού διαβάστε εδώ.
#InCulture #ITE #Rhodes #Παιχνιδια #OralHistory